ایده ی مخابرات از طریق یک ماهواره، به خصوص توسط یک ماهواره ی همزمان، توسط آرتور سی. کلارک که یک نویسنده ی مشهور افسانه های علمی بریتانیایی بود، در سال ۱۹۴۵ ارائه گردید. کلارک قبلا نشان داده بود که یک ماهواره در مدار استوایی دایروی با شعاع حدود ۴۲۲۴۲ کیلومتر سرعت زاویه ای برابر با سرعت زاویه ای زمین خواهد داشت. بنابراین، آن ماهواره در بالای همان نقطه از زمین باقی مانده و می تواند سیگنال ها را از اکثر نقاط نیمکره دریافت و دوباره پخش نماید. سه ماهواره با فواصل ۱۲۰ درجه نسبت به هم، کل کره زمین را با قدری همپوشانی پوشش می دهند، مشروط بر اینکه پیغام ها بتوانند بین ماهواره ها دوباره پخش شوند. بنابراین ارتباط مطمئن بین هر دو نقطه از کره ی زمین ممکن می شود. کلارک همچنین اظهار کرده بود که انرژی الکتریکی مورد نیاز ماهواره نیز می تواند از طریق تبدیل تشعشعات خورشید توسط سلول های خورشیدی تأمین شود. به مقاله ی کلارک تقریباً توجهی نمی شد تا اینکه با اولین ماهواره ی ساخت بشر، یعنی اسپوتنیک ۱   (۴ اکتبر۱۹۵۷) به واقعیت پیوست. با وجود این، قابل ذکر است که بشر تا سال ۱۹۶۳ به مدار همزمان نائل نگردید.

کلید ادامه مطلب رو بزنید